De eerste verenigingen in de jaren zestig werden opgericht om het traditioneel gerij te bewaren. Er waren in die jaren mensen die de kennis en kunde van een aanspanning nog bezaten. Op een rit werd het wedstrijdelement niet geschuwd. Er werd gereden voor ‘het schoonste geheel’. De verenigingen die in die periode werden opgericht hadden zich tot doel gesteld een aanspanning zo origineel mogelijk op de weg te laten rijden. De compositie van een totale aanspanning moest kloppen, de paarden moesten qua ras en kleur passen bij het soort rijtuig. Koetsier en passagiers in kleding overeenkomstig de periode waarin het rijtuig voor het eerst in gebruik werd genomen.

Toen bleek dat er steeds minder mensen waren die kennis en ervaring hadden in het uitbrengen van een authentieke rijtuig, werden cursussen gegeven waarin men zich kon verdiepen in een originele authentieke aanspanning. Dit kon uiteraard per streek in Nederland variëren, we kennen per gebied in Nederland verschillende types streekrijtuigen. Zo kennen we de Friese sjees, de Brabantse kapkar, de Utrechtse tentwagen, de Groninger kerkbrik. Bij de streekrijtuigen hoort ook een streekkostuum, per streek hun eigen identiteit. We denken dan aan een kostuum voor dames met oorijzer, beugeltas en chatelaine. 

Het waren de boeren in die streek die gebruik maakten van deze rijtuigen, voor een bezoek aan de kerk of een familiebezoek. “De grote herenhuizen, kastelen, borgen, bezaten een aantal rijtuigen die in de rest van Europa en de Verenigde Staten ook voorkwamen, dit zijn de dienstrijtuigen die door het personeel, koetsier en groom gereden werd. Ook de kleding van de koetsier voldeed aan de voorgeschreven regels: rijbroek, de knoopjes aan de buitenzijde en het aantal knopen op de jas.”